Vanochtend werd ik, net als de afgelopen dagen gewekt door het inladen van de fietskoerier containers, hier even verderop. Ik slaap best diep maar dit ontwaken was alleen te voorkomen geweest met die gele oordoppen die nieuw in verpakking naast mijn bed liggen. Alleen slapen en oordoppen gebruiken dat vind ik eng. Wat als er brand uitbreekt beneden en ik gewoon lekker droom over mijn liefjes die allemaal ergens anders zijn op dit moment. Dat zou zo dramatisch zijn. Ben je een maand alleen in Parijs om rust te vinden, te overdenken, reflecteren en zoals Wende (Wende Snijders) het noemt tijdens haar laatste show De Wildernis; een Vision Quest te volbrengen, en dan eindigt het zo. Een Vision Quest is een bezinningsperiode waarin je aan het eind ervan nieuw inzicht, ideeën en rust gevonden kunt hebben. Logisch dat de meeste Vision Quests plaatsvinden in rustige natuurgebieden.
Een containerdeur slaat dicht en tegelijkertijd hoor ik het metalen rolluik van de winkel onder mij. Een winkel vol biologische theeën, zaden en andere essentiële biologische producten. Ben er nog niet binnen geweest. Te dicht bij huis.
Een deel van de pakketten van dit arrondissement wordt dus in mijn straat verzameld en weer verspreid via de minicontainers die achter de fietsen hangen. Ziet er zwaar uit. De jongens met pezige kuiten, oortjes in en een blik met opschieten in hun ogen. Nog geen meisje gezien die voor dit werk heeft gekozen. Zal ongetwijfeld slecht betaald werk zijn. Maar ja, zoals wij thuis altijd zeggen; beter aan het werk dan de hele dag stoned in bed liggen.
Een ambulance giert voorbij. Een man met hakken aan heeft haast. Zijn mobiele gesprek wordt overstemt door het groepje schoolkinderen dat zijn pad kruist. Klinkt bijna als thuis. Hand in hand. Hoge stemmetjes allemaal door elkaar. Een juf die Arrêt roept. Ze staan nu vast voor het zebrapad. Waar het hier niet vanzelfsprekend is dat ze voor je stoppen als je er een voet opzet. De taxichauffeur van vorige week noemt deze stad de Jungle. Hij kwam oorspronkelijk uit Algerije en is kok van beroep. Maar door de pandemie verloor hij zijn baan en is als taxichauffeur gaan werken. Zijn vrouw en kind wonen in Den Haag vertelde hij. Hij kon hier niet weg want er moest geld worden verdient. Hij haat deze stad. Zijn ogen stonden triest maar ik zag er, via zijn achteruitkijkspiegel, een sprankeling in toen ik vroeg wat zijn volgende plan was. Ik heb een huisje in Spanje zei hij. Dat was zijn pensioen. Zijn vrouw en kind zag hij eens per maand. Later wordt het vast beter. Toen ik uit de taxi stapte en bij de deur met de sleutel stond te klooien, riep hij vanuit zijn taxi “Simoon!” en stapte uit om mij zijn kaartje te geven. “If you need taxi in Paris please call me”. “I will” loog ik want ik wist al dat mijn komende verplaatsingen allemaal per fiets zouden zijn. Zonder container erachter uiteraard.
.png)